เรืองราวที่เริ่มต้นจากแกงอ่อม ถ้วยเดียว

เรื่องทั้งหมดมันเริ่มต้นง่ายๆ จาก ‘แกงอ่อม’ ถ้วยเดียว  มันเป็นอาหารประจำวันที่พวกเราทำกินกันมาตลอด ต้องมีติดโต๊ะข้าว

ย้อนไปสิบกว่าปีก่อน ผมก็เป็นเหมือนเด็กต่างจังหวัดทั่วๆ ไป ที่ออกไปตามหาความฝันในเมืองกรุงมันมีอยู่วันหนึ่งที่ผมกับเพื่อนๆ กำลังเดินทางจาก กทม. ไป เชียงใหม่ แล้วเมืองลับแลบ้านผม มันอยู่ "ครึ่งทาง" พอดีเป๊ะ

ผมเลยชวนเพื่อน "เฮ้ย แวะบ้านกูก่อนมั้ย พักครึ่งทางพอดี"

เราไม่ได้รีบร้อนอะไรกัน มันคือการแวะพักจริงๆ

ผมจำได้ว่าพาเพื่อนๆ ไปทานข้าวที่บ้านตากับยาย ผมโทรบอกแม่ก่อน

ภาพที่จำได้คือ ครอบครัวเราเตรียมตัวกันอย่างขะมักเขม้น เพื่อจัด ‘สำรับ’ ต้อนรับ มีน้ำพริกต่างๆ ที่ผมชอบ และที่สำคัญ  มี ‘แกงอ่อม’ ที่ผมกินมาตั้งแต่เด็ก

ผมจำได้ว่าเพื่อนๆ ติดใจกันมาก พวกเขาไม่ได้แค่บอกว่าอาหารอร่อยไม่เคยกินที่ไหน แต่พวกเขาประทับใจ "บรรยากาศ" ของบ้านตากับยาย

พวกเขาบอกว่าบ้าน 100 ปีหลังนี้ มันมีเสน่ห์ มันทำให้การเดินทางไกล"หายเหนื่อย"

ผมเลยเล่าเรื่องราวอาหารสุโขทัย-ล้านนาให้เค้าฟัง  พ่อแม่ ตายาย ป้า ก็ต้อนรับเพื่อนผมอย่างดี ทุกคนประทับใจมาก

นั่นคือความทรงจำที่ชัดที่สุดของผมกับบ้านหลังนี้

จนเวลาผ่านไป หลังจากตายายเสีย  บ้านก็กลายเป็นบ้านร้าง

มันเงียบเหงา และเกือบจะถูกทำเป็นบ้านเช่าอยู่แล้ว

ในคืนที่ครอบครัวกำลังจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างกับบ้าน

ผมก็นึกถึงความรู้สึกวันนั้นขึ้นมา

นึกถึงภาพเพื่อนๆ ที่แวะมา "พักครึ่งทาง"

นึกถึงสีหน้าของพวกเขาที่ได้ "พัก" ทานอาหารอร่อยๆ

นึกถึงเสียงหัวเราะของตากับยายในบ้านไม้หลังนี้

ผมถึงรู้ตัวในวินาทีนั้น

บ้านหลังนี้... มันไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นบ้านร้าง

หน้าที่ของมันคือการเป็น "ที่พัก" เป็นที่ที่ทำให้คนหายเหนื่อย

"ลำลำลับแล บ้าน100ปี" เลยเกิดขึ้นมาครับ

ผมไม่ได้กำลังเปิดร้านอาหาร แต่ผมกำลัง "เปิดบ้าน"

เพื่อต้อนรับทุกคน... ที่กำลังเดินทาง ให้แวะมา "พักครึ่งทาง"

เหมือนที่บ้านหลังนี้เคยต้อนรับเพื่อนผมในวันนั้นไม่ผิดเพี้ยน